Jan Hendrik Keijnemans

Hij wordt geboren op 17 januari 1910. Het is niet duidelijk wat Trieneke heeft zitten goochelen, Jan ligt voor de hand. Er zijn minimaal 3 Jannen waarnaar hij vernoemd kan zijn - opa Fort, Jan de broer van opa en opa Jan van Weelden. Maar hoe ze Hendrik uit de hoed tovert. Heeft ze het niet kunnen afwachten om haar overleden zusje te vernoemen om de herinnering levend te houden. Uiteraard in Vuren geboren,gaat hij naar school, maar zit dan al te springen om aan het werk te gaan. Ik denk haast dat Henk ( Herwijnen, Gijsje en de kinderen noemen en kennen hem zo, anderen in Vuren nauwelijks) na school een tijdje bij de bakker heeft gewerkt,omdat hij in Vuren ook wel bekend staat onder de naam ” ‘t bakkertje”. Dit zal wel te maken hebben met zijn postuur. Opa regelt dat, zodra de jongens en de meisjes de schoolbanken ontgroeid zijn, werk hebben, denkend aan de woorden: ”Ledigheid is des duivelsch oorkussen “.

Maar ook elke cent telt, dat wel natuurlijk! Op jonge leeftijd loopt Jan Hendrik overigens al achter de kruiwagen de stenen uit te kruien, dus bij zo’n + 30 tot 40 graden in de kamer ( Jo de Leeuw weet te melden dat het soms zo heet was, dat de wenkbrauwen weg schroeiden) naar buiten bij soms min 15 graden, in gestrekte draf. In 1938 staat Henk op de loonlijst als in- en uitkruier. Henk is trots op het bedrijf of eigenlijk op het product, dat ze met elkaar maken. Waar hij in Nederland ook komt, hij kijkt of hij de letter ‘H’ van Heuff niet tegen komt. Een beetje overdreven vinden de kinderen. Maar Jan Hendrik is er echt gelukkig mee. Hij zit dan te dansen in de auto. Om de waarheid te zeggen, heb ik die tik ook enigszins. Ik zie een ‘H’ niet gauw over het hoofd en let op de kleur. Jammer dat zo’n goed product dan verloren gaat. Als Henk de “H” ziet, zegt hij altijd, maar dan ook zonder uitzondering: ”S.P.N. pijpovèn met een lange N.N.N”.
Tante Gijsje en de kinderen hebben het altijd moeten aanhoren, tot vervelens toe en ze hebben nooit geweten wat het betekende. Maar het staat gegrift in de herinnering. 

Wat hen ook is bij gebleven, is dat de hond van opa, welke, laten we maar in het midden, een keer de was van de bleek heeft gehaald, let wel bij baas Spies. Opa krijgt de opdracht de hond af te maken. Je hebt maar te doen wat de baas zegt : “ Het is zu’ne harde”, zegt Jan Hendrik. Trouwens  wel een pientere hond! Maar het is precies wat tante Gijsje zegt : ”dat oventje is alles, ze gaan ervoor door het vuur en kruipen voor dat baasje Spies, al die Keijnemanskes.

Henk is zo trots als een pauw als hij in 1969 na 40 jaar trouwe dienst wordt geridderd in de Orde van Oranje-Nassau en dat de burgemeester hem de draaginsigne opspelt, een kroon op zijn werk.

Zodra hij de leeftijd heeft,wordt hij lid van V.V. Stormvogels, de voetbalvereniging. En Jan Hendrik stormt wat af, hij is fel en fanatiek aan de bal, een venijnig ventje, een terrier. Als hij thuis komt zit hij nog al eens in de vernieling. Op een keer komt  Mijndert met zoontje Jan op zaterdagavond nog even op de oven langs en zijn dan net getuige van een opmerking van Trijn : ” zit toch nie hèl de tijd met oe’e kop tussen de bène, gao in de tèl”. Ja Trieneke komt uit Herwijnen, ’t is goed te ‘höre’ en ze wil het ‘wète’ ook. Maar Jan Hendrik komt warempel overeind . Opa geeft hem, nadat hij gewassen en gestreken is, zijn zakgeld en Jan Hendrik verdwijnt om een borreltje te gaan kopen bij Hendrik Ekelmans. Daar is het bar gezellig. Maar hij kan “hast nie loape”, zo hebben ze hem ‘geschupt’. Ja, het gaat er niet zachtzinnig aan toe bij ‘Stormvogels’. Intussen is hij de oogappel van zijn zusjes, die hem zo af en toe eens iets toestoppen. 

Op 24 december 1942, net voor kerst, getrouwd met Gijsbertje Alberdina Antonia de Joode uit Herwijnen.Gijsje, heet de gelukkige. Zij is geboren op 18 januari 1909 en heeft al vroeg een dienstje op de boerderij van Van Maaren. Kinderen uit het huwelijk zijn: 

1. Catharina Johanna (Riny) Keijnemans  laat niet lang op zich wachten en de krullebol wordt de 29 ste mei 1943 geboren, genoemd naar opoe Trijn en opoe Johanna. Zij trouwt met Joost van Oosterum op 12 mei 1965, die in het grafische vak zit. Zij zijn de gelukkige ouders van:
a. Daniël Jan Hendrik (Danny) van Oosterum,graficus,die zijn geluk niet op kan met Maria van Doesburg uit Buren en hun twee kinderen heten:
* Emilia,Klazina,Catharina (Emmie) van Oosterum d.d. 26-01-1997 en
* Daniël Joost Willem (Daan) van Oosterum d.d. 26-03-1999

b. Gijsbertje Alida Antonia (Lian) Keijnemans, graficus die samenwoont met Michel de Veer.

2. Johanna (Jopie) Keijnemans wordt geboren op 15 februari 1947 en is genoemd naar opoe  De Joode. Zij heeft een eigen stoffen/kledingzaak en is getrouwd met Gijsbert Jan (Gijs) de Kievit,de machinist op een zuiger van Kalkzandsteenfabriek Loevestein. Hun twee dochters zijn:
* Gijsbertje Geertje (Bertie)de Kievit ; geb. 19-06-1973 welke registeraccountant is en gehuwd is met Henk-Martin van Rooijen, welke een loonbedrijf heeft. 
* Geertje Johanna Gijsbertje (Gilda) de Kievit, geb. 20-11-1974,genoemd naar oma Keijnemans en oma De Kievit. Zij is de manager bedrijfsvoering in de familie  en woont samen met Hans Vlaardingerbroek, welke een architektenburo heeft.

In 1970 kom ik Jan Hendrik in de boeken tegen als loco-rijder. De snit is er door het harde werken af, maar dit lukt nog wel: de klei vanaf de wal naar de menger (de pers)rijden met de locomotief met daarachter de kiplorries. Henk kijkt zelfs nog een beetje krap ook. Ik citeer de woorden van Jopie: Pa komt elke dag bij ons naar de dijk. Als er dan wat rommel op de grond ligt,  zegt hij altijd:“ge hè zèker weer nie gezoge”. Zijn woorden zingen nog rond en worden nog met liefde aangehaald! 

Al op 14 april 1975 overlijdt hij,toch op vrij jonge leeftijd, terwijl de familie op 18 juni 1993 afscheid moet nemen van  Gijsje. Geslachten komen en geslachten gaan.