In 1822 kopen de Virulys half Vuren en Dalem op, dus ook een gedeelte van de steenfabriek. Hij wordt Heer van de Heerlijkheid Vuren. Daarbij behoren ook de vrije jacht en visserij en de tienden en het zeer fraaie en moderne “kasteel” met de omliggende gebouwen, stallingen, koetshuis, manege, plantage, bos, lanen, Engelse tuin enz. enz..

Michiel Viruly erft in 1882 de fabriek van zijn vader, maar wordt al snel geconfronteerd met een crisis waardoor de productie zelfs stil komt te liggen. Dit verhindert hem niet om in die tijd op de Hondswaard nog een stoomgemaaltje te bouwen om het terrein op en rond de fabriek droog te kunnen houden. Misschien heeft de machinist daarvan wel in het buitendijkse huisje tegen het Fort aan gewoond. Na regen komt misschien wel zonneschijn en de productie zal vroeg of laat hervat worden.

Daarvoor moet de Vurense Vliet (dat is nu nog het slootje dat langs de Poldersekade loopt; waarvan het duikertje een aantal jaren geleden is gerestaureerd ) worden afgedamd en de kade naar de Herwijnse Vliet worden doorgestoken. Dat duikertje wordt een permanente verbinding met de Herrewijnse Vliet .Dit is de natuurlijke afvoer voor het water van de Herwijnse polder. Later staat er een gemaal net voor het Fort om via de gracht het water door de duiker onder de dijk in de scherpe bocht op de Waal te lozen. Het gerestaureerde duikertje dient slechts voor noodgevallen om het water kwijt te raken. De grote duiker naar de Hondswaard, de Waal, voor afvoer van het water van de Vurense polder, ligt boven aan de Bossestoep, onder de dijk. 

Deze heeft in ’40-’45 dienst gedaan als schuilplaats voor granaataanvallen vanuit Heusden door de Engelsen.
Het gezin van Rinus de Leeuw rent in een drafje uit huis naar de duiker. Net genoeg tijd. Het geluid van het afschieten gaat sneller dan het projectiel zelf.

De familie Viruly raakt langzamerhand aan lager wal. Om alles goed bij te houden wordt hen financieel teveel.